Άλλοι γεμίσαμε τον …. Κουμπαρά άλλοι στηρίζονταν στην βοήθεια των γονιών αλλά λίγο πολύ η ιδέα ήταν ίδια, κλείνω τα 18 βγάζω δίπλωμα. Φυσικά στον αντίποδα κανένας από τους 18αρηδες δεν καταλαβαίναμε ότι παίρνοντας αυτό το πολυπόθητο δίπλωμα εκτίθεμαι εαυτούς σε κίνδυνο. Δυστυχώς σε όλα τα ατυχήματα δεν φτάνει μόνο αυτός που οδηγεί, είναι και οι άλλοι οδηγοί που κινούνται με εμάς αλλά και πολλές φορές (ειδικά στην χώρα μας) κακοτεχνίες στο δρόμο ελλιπής φωτισμός αλλά και κακοσυντηρημένα παλιά αυτοκίνητα .

Ο κοινώς παρανομαστής όμως σε όλα αυτά είναι ότι πίσω από το τιμόνι υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας. Είναι πολλές οι φορές που πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και αυτή είναι δύσκολη όμως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο προκειμένου να προστατεύσουμε εμάς και τους συνεπιβάτες μας. Οι τελευταίες μετρήσεις έδειξαν πως η χώρα μας είναι στην 5η χειρότερη θέση μεταξύ των 28 στην Ευρώπη όσον αφορά τα ατυχήματα. Λυπηρό αλλά πρέπει να το καταπολεμήσουμε και δυστυχώς σε αυτόν τον πόλεμο των δρόμων δεν έχουμε σύμμαχο το κράτος.

Ξεκινάμε λοιπόν μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μας καθημερινά με πρώτο σκεπτικό ότι έχουμε τους πιο επικίνδυνους δρόμους με τρομερές ελλείψεις και σχεδόν μηδενικό έλεγχο .Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο οι δρόμοι είναι και οι συμπεριφορές των υπολοίπων οδηγών και αυτές διαφέρουν ηλικιακά όπως άλλωστε και στις έρευνες που γίνονται για τα ατυχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο επιρρεπείς κατηγορίες σε ατυχήματα είναι η πρώτη (18-25) και η τελευταία (65+). Για την πρώτη φυσικά φταίει η απειρία η άγνοιά κινδύνου και ο ενθουσιασμός. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που έχασαν την ζωή τους στον βωμό της ασφάλτου προσπαθώντας να κάνουν το κάτι παραπάνω για να εντυπωσιάσουν τους φίλους τους ή ακόμα οδηγώντας υπό την επήρεια αλκοόλ, χωρίς ζώνη-κράνος αλλά και επειδή δεν είχαν την ανάλογη εμπειρία να χειριστούν καλύτερα το όχημα τους σε μια δύσκολη κατάσταση. Όσοι λοιπόν πέρασαν……αλώβητοι το 18 -25 πήγαν στην ελαφρώς καλύτερη κατηγορία των 25-35 ,όχι ότι εκεί δεν έχουμε τα ίδια λάθη αλλά πάλι καλά σε μικρότερη συχνότητα .Και πάμε στην κατηγορία 35-45 εκεί που πραγματικά δεν χωράει καμία δικαιολογία ,αυτό γιατί μιλάμε για ανθρώπους οικογενειάρχες (90%) με ήδη μεγάλη εμπειρία στο τιμόνι ,γνώστες των ….Ελληνικών δρόμων αλλά και της πραγματικότητας.

Πραγματικά εδώ δεν δέχεσαι το λάθος δεν μπορεί να μεταφέρει την οικογένεια του και να κάνει λάθη που οδηγούν σε ατύχημα, Ναι σίγουρα μπορεί να κάνει ο απέναντι οδηγός αλλά υπάρχει και μια εμπειρία 15 χρονών τουλάχιστον που θα σε βοηθήσει να το αποφύγεις. Μακάρι να ήταν μηδενικά τα ατυχήματα αλλά και εδώ έχουμε, όπως έχουμε και στις 2 επόμενες κατηγορίες 45- 55 αλλά και 55-65 ελάχιστα ανεβασμένα σε σχέση με την προηγούμενη που οφείλεται κυρίως σε ψυχολογικά αίτια. Αυτά κυρίως είναι τα επαγγελματικά που δυσκολεύουν σε εκείνες τις ηλικίες και τα οικονομικά ειδικά αν έχεις να σπουδάσουν παιδιά.

Πάμε τώρα στην πιο επικίνδυνη κατηγορία(μαζί με την πρώτη) αυτή των 65+ . Εδώ τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, οι λόγοι πολλοί ,μειωμένη όραση και ακοή ,αργά αντανακλαστικά ,μειωμένη αντίληψη-αίσθηση του χώρου αλλά και του χρόνου είναι τα πιο σημαντικά από αυτά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ακόμα και στα ατυχήματα που αφορούν πεζούς μέσα στην πόλη είναι μακράν πρώτοι. Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν ο ηλικιωμένος γονέας καλείτε να μας εξυπηρετήσει και να πάει τα παιδιά στο σχολείο. Συνήθης εικόνα πλέον τα παιδιά να αλωνίζουν στο πίσω κάθισμα χωρίς καρεκλάκια αλλά και χωρίς ζώνες. Και δεν είναι μόνο αυτό μπαίνοντας συνοδηγοί αντιλαμβανόμαστε ότι πολλές φορές οι γονείς μας γίνονται άκρως επικίνδυνοι οδηγοί χωρίς να το θέλουν απλά έχει περάσει το πλήρωμα του χρόνου και απλά άρχισαν να μην μπορούν. Είναι ακριβώς το σημείο που απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί ή ακραίες λύσεις. Στην Ελλάδα που το να πάρεις δίπλωμα οδήγησης ήταν ένα σκαλί που από παιδί γινόσουν αυτόματα άντρας και η υπερηφάνεια σου μεγάλωνε πως θα μπορέσεις να σταματήσεις να οδηγείς.

Για τους άνδρες είναι ένας ευνουχισμός(Όσο βαρύ και να ακούγεται) να περάσουν από αυτό το στάδιο του να παραδώσουν το … τιμόνι. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε σαν παιδιά των ηλικιωμένων γονέων μας ,μέσα από ήρεμη συζήτηση να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι σε θέση να οδηγούν τα οχήματα τους και καλό θα ήταν να παραδώσουν τα κλειδιά. Φυσικά ότι θα κάνετε ότι μπορείτε για να τους εξυπηρετήσετε όταν θέλουν να μετακινηθούν σε κάποια απόσταση η θα τους καλύψετε.
Αφήστε την βόλεψη που έχετε μην πηγαίνοντας τα παιδιά σας στο σχολείο μπορεί να καταλήξει μοιραία όσο αφήνετε τον ηλικιωμένο γονέα σας να τα πηγαίνει. Βρείτε εναλλακτικούς τρόπους για αυτούς τους ανθρώπους για να τους βοηθήσετε, στην αρχή θα είναι δύσκολο αλλά σκεφτείτε πόσο ασφαλέστερο είναι για όλους όταν ένας οδηγός που πλέον δεν μπορεί να από να απομακρύνεται από τους δρόμους. Στα θετικά είναι και οι εξετάσεις που θα πρέπει να δίνουν οι άνω των 74 και σε γιατρούς αλλά και στην οδήγηση για να διαπιστώνετε αν είναι σε θέση να οδηγούν. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι τα σχεδόν 115 ευρώ που χρειάζονται ανά 2 χρόνια σε βάζει σε σκέψη αν η κυβέρνηση (οποιαδήποτε και αν ήταν) Το κάνει με γνώμονα την κοινή ασφάλεια.

Όπως επίσης ότι μπορούμε να το δούμε σαν μια αρχή, όπως πάντα ανάποδα …(Ελλάδα είσαι) μπορούσαμε να αρχίσουμε πρώτα από το οδικό δίκτυο της χώρας ώστε να μην έχουμε ατυχήματα εξαιτίας των κακοτεχνιών . Να υπάρχει μάθημα οδικής ασφάλειας από το δημοτικό έως και το Λύκειο αλλά και γιατί όχι και ένα μάθημα παιδείας-κοινωνικής συμπεριφοράς. Και μετά έναν επανέλεγχο του Κ.Ο.Κ γιατί και εκεί υπάρχουν λάθη και μετά θα κάναμε απολογισμό με αλλά κριτήρια. Επειδή όλα αυτά όμως ακούγονται ουτοπικά και την πραγματικότητα την αναφέραμε στην αρχή (5η χειρότερη θέση στα ατυχήματα στην Ευρώπη)Ο καθένας ας κάνει την προσπάθεια του ατομικά και με υπευθυνότητα να αποτρέψει την εμπλοκή του σε κάποιο ατύχημα αλλά και να διαπαιδαγωγεί καθημερινά και τα παιδιά του αλλά και τους ηλικιωμένους γονείς του !!