Μοντέλα που άφησαν εποχή Audi quattro, Ford Sierra, Lancia delta M3 ,190E Opel Ascona (Και πολλά άλλα),αλλά ακόμα και πιο μικρά Renault 5 ,Fiat uno, Toyota starlet…και η λίστα μεγάλωνε γιατί όλες οι τότε μεγάλες εταιρείες είχαν και κάτι να προσφέρουν. Αλλά μεγάλων συγκινήσεων και αλλά μικρότερων… κοινός παρονομαστής όμως η αγάπη μας για αυτά τα αυτοκίνητα.
Μικρά ,μεγάλα, ακριβά, φθηνά το όνειρο ήταν ένα να μπούμε στο 18ο έτος της ηλικίας μας για να τα οδηγήσουμε και ακόμα μεγαλύτερο να αποκτήσουμε ένα από αυτά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που δείχναμε όλοι στην παρέα που οδηγούσαμε για τα αυτοκίνητα μας .Κάθε Σάββατο ραντεβού στα πλυντήρια να τα καθαρίσουμε να τα γυαλίσουμε και να τα έχουμε έτοιμα για την κυριακάτικη βόλτα. Η χαρά μεγάλωνε αν αγοράζαμε και κάποιο αξεσουάρ ή κάναμε το tunning της …εποχής και το επιδεικνύαμε όσο τίποτα. Οι δε συζητήσεις στις καφετέριες ξεκινούσαν το πρωί και τελείωναν σχεδόν ποτέ ή σε κάποιο ήσυχο και απομακρυσμένο δρόμο για να αποδείξουμε τα λεγόμενα μας.
Καθαρή, αγνή αγάπη για ένα άψυχο πράγμα, τόση που για μερικούς και κυρίως μερικές (ζητώ συγγνώμη από το γυναικείο φύλλο αλλά έτσι ήταν) φαινόταν υπερβολή, όμως έτσι νιώθαμε . Πως γύρισε όλη αυτή η αγάπη μπούμερανγκ? Είναι απλό το μόνο που χρειάζεται είναι μερικές κυβερνήσεις αποτελούμενες από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από το αυτοκίνητο ,που απλά θέλουν στεγνά να εκμεταλλευτούν την αγάπη μας για το αυτοκίνητο. Ένα αυτοκίνητο που οι Έλληνες αγάπησαν όσο λίγοι λαοί τόσο παθιασμένα κατάφεραν να τον απομακρύνουν από αυτό. Η φράση με την αγελάδα (αυτοκίνητό) πού την αρμέγουν όσο δεν πάει άλλο εφαρμόστηκε συντονισμένα από όλες τις κυβερνήσεις από το 80 μέχρι και σήμερα. Υπέρογκοι φόροι που ανεβάζουν τις τιμές των καινούργιων, άδικα πολλές φορές τέλη κυκλοφορίας και το χειρότερο 2α ακριβότερα καύσιμα σε όλη την Ευρώπη.
Τα αποτελέσματα των επίτηδες λάθος χειρισμών πολλά και άσχημα. Πρώτα από όλα γηρασμενος στόλος ήδη πιάσαμε τα 18 έτη μέσο όρο. Πάνω από 1.5 εκατομμύρια ιδιοκτήτες να παραδίδουν πινακίδες. Και τέλος το ψυχολογικό κομμάτι που δεν μπορεί ο Έλληνας να κάνει μια εκδρομή η ένα ταξίδι σκεπτόμενος τα καύσιμα αλλά και τον καρκίνο των διόδων. Αν βάλουμε και τα μόνα σωστά έξοδα ενός αυτοκινήτου που είναι τα ασφάλιστρα, τα servis και το ΚΤΕΟ τότε πραγματικά μιλάμε για μεγάλη πληγή εξόδων.
Οι λύσεις για όλα αυτά τα .. προβλήματα εύκολες το θέμα είναι γιατί δεν μπορούν ή καλύτερα γιατί δεν θέλουν να τις σκεφτούν. Μην τρέφοντας ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει θα ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου και θα πω μερικές από αυτές. Πρώτα από όλα μια δυνατή απόσυρση (Όπως το 1992 )με σοβαρά κίνητρα ώστε να μπει στην διαδικασία ο Έλληνας να σκεφτεί να αλλάξει αυτοκίνητο. Στη συνέχεια μικρότερος φόρος στα αυτοκίνητα, δεν μπορεί ένα οικογενειακό των 22.000 ευρώ να φτάνει με τους… ειδικούς φόρους τις 32.000 . Και πάμε στα μικρότερα ,πιο δίκαια τέλη κυκλοφορίας σε 6 βαθμίδες ενδεχομένως με βάση την αξία του αυτοκινήτου και φυσικά τυπικά ποσά όχι υπέρογκα. Θέλεις διόδια?
Φτιάξε δρόμους ,έχεις δρόμους επικίνδυνους που χάνουν τις ζωές τους καθημερινά οδηγοί μην έχεις απαίτηση να πληρώσουμε διόδια. Και φυσικά σε πιο λίγα σημεία δεν υπάρχει άλλη χώρα στο κόσμο που πρέπει να σταματάς κάθε 30 χιλιόμετρα για διόδια. Εννοείται ότι μένει το καλύτερο για το τέλος που είναι οι τιμές των καυσίμων. Έχουμε ίδιες τιμές και ακριβότερες από Ελβετία, Βέλγιο και άλλες χώρες όπου ο βασικός μισθός είναι τουλάχιστον 5πλασιος χωρίς να δικαιολογούμε το γιατί. Δεν μπορείς να έχεις τιμή αμόλυβδης στο 1.60 και το σχεδόν 1 ευρώ να είναι φόρος. Μήπως αν είχαμε τιμή στο 1.10 το πολύ 1.20 να σκεφτόμασταν να πάμε και ένα ταξίδι ή μια εκδρομή παραπάνω ? Μήπως αν είχαμε ένα σύνολο παροχών για το αυτοκίνητο, φθηνότερα καύσιμα, τέλη, φορολογία πολλοί θα έκαναν άρση της ακινησίας.
Το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο ταμειακά για τις κυβερνήσεις μπορεί και καλύτερα αφού θα είχαν να εισπράττουν από περισσότερα αυτοκίνητα. Και φυσικά θα άνοιγαν και ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας ξέρετε αυτές που ήδη χάθηκαν σε αυτό τον πόλεμο που έχει γίνει στον χώρο τα τελευταία χρόνια Το πιο σημαντικό όμως θα ήταν το ψυχολογικό κομμάτι αυτή την αίσθηση ελευθερίας που έχουμε χάσει ως λαός την περίοδο αυτή της οικονομικής κρίσης. Να μπορούμε να πηγαίνουμε μια εκδρομή να χαλαρώνουμε να γινόμαστε ένα με το αυτοκίνητο που τόσο κόπο κάναμε να το αποκτήσουμε. Το λιγότερο να μην το βλέπουμε σαν … τρύπιο κουμπαρά που ακούγεται από πολλούς ή αναγκαίο κακό από άλλους .
Το αυτοκίνητο πρέπει να το σεβόμαστε και να το προσέχουμε για να μας προσέχει και αυτό και να μας μετακινεί με ασφάλεια όπου και αν πηγαίνουμε μικρές η μεγάλες διαδρομές !